Branislav Ribar: U susret izborima - Neprevaziđene Kojove instrukcije
- četvrtak, 04 jul 2024 12:52
- Autor Branislav Ribar
- Kategorija: Kolumne
Foto: mykultart.com
Sedamdesetih godina 20. vijeka, u vrijeme kada je bio gradonačelnik Sarajeva, kada su mu pripisivane najveće zasluge za izgradnju sportsko-kulturno-poslovnog centra Skenderija na lijevoj obali Miljacke, otvorenog 29. novembra 1969. godine*, čiji je, potom, bio dugogodišnji direktor, prekaljeni društveno-politički radnik u cijelom periodu poslije Drugog svjetskog rata u kom je teško ranjen, pouzdani i vispreni komunistički poslenik Ljubo Kojo, kao član CK SKBiH dobi zadatak da prati kako se odvijaju predizborne aktivnosti u Trebinju, odakle su njegovi preci.
Jednog jutra pozove on sekretara Opštinskog komiteta Saveza komunista u gradu na Trebišnjici da bi saznao iz prve ruke šta je sve učinjeno i dokle se stiglo u pripremama za predstojeće izbore.
Pitao ga je redom: koga su planirali za sekretara Komiteta, koga za predsjednika Skupštine Opštine, koga za predsjednika Socijalističkog saveza radnog naroda, koga za predsjednika Sindikata, zatim koga za predsjednika Saveza socijalističke omladine, te sekretara opštinskog SUP-a...
Ne sačekavši odgovor sa druge strane telefonske žice, reče sekretaru da zapiše imena kandidata za sve nabrojane čelne funkcije u Trebinju.
Na kraju napomenu: „I, čuj, ne dozvolite nikome da vam se miješa u kadrovsku politiku!“
Kad se sve uzme i sabere, a ponešto i oduzme, u vođenju kadrovske politike na „ovim prostorima“, kako je dugo glasila teritorijalna odrednica za republike bivše SFRJ koju je potom zamijenila još rogobatnija – „region zapadnog Balkana“, od tih Kojovih vremena, pa sve do danas, nije se bogzna šta izmijenilo. Ako je išta!? Biće da je, sljedstveno poruci onog antologijskog stiha, „princip isti, sve ostalo su nijanse.“
Inaugurisanjem višestranačja u političkom životu država nastalih krvavim raspadom SFRJ brigu o kadrovskoj politici opet vode neki autoriteti, bilo javno, bilo iz sjenke.
Kada čovjek dođe na glasačko mjesto da bi obavio tzv. građansku dužnost, on dobija pripremljene konačne spiskove kandidata partija da bi se potezom olovke izjasnio kome daje povjerenje. Kako se u organima političkih partija, koje de facto funkcionišu kao dioničarska društva tako da u njima „vedre i oblače“ oni sa najvećim akcionarskim ulozima, sastavljaju i promovišu liste kandidata za izbore, zna tek uzak krug u rukovodstvu svake partije, oni kojima je povjereno vođenje tzv. izbornog marketinga. No, kako i čime, na jednoj strani, objasniti sve učestaliju pojavu da se kao nosioci partijskih listi i favoriti za čelne funkcije u zakonodavnoj i izvršnoj vlasti, kandiduju ljudi koji su anonimusi ne samo u političkoj nego i u svim sferama javnog života, društveni marginalci, bez biografije, nerijetko i sa kratkim partijskim stažom, sa u posljednji čas – u četvrtoj, petoj, čak i šestoj deceniji života – pribavljenim akademskim zvanjima na palanačkim univerzitetima...?(!) Ali, i kako, na drugoj strani, može da se dogodi da nosilac izborne liste jedne političke partije, veteran u bavljenju lokalnom politikom, dobije gotovo upola manje glasova od kandidata sa rednim brojem 8 (osam), junoše koji je tek do članaka zagazio u vode političarenja? (!).
Teško da bi u sve ovo toliko zamršeno i zapreteno mogao da pronikne i „autoritet“ u liku misterioznog čudotvorca „Šahbaza“ čiju su svemoć, proročanski, duhovito najavljivali sarajevski „Nadrealisti“ prije četiri decenije.
*) Tada je premijerno prikazan kultni film Veljka Bulajića - Bitka na Neretvi, koji je bio nominovan i za Oskara. Fimskom spektaklu te večeri prisustvovali su predsjednik SFRJ Josip Broz Tito i njegova supruga Jovanka, te jedna od najljepših žena svijeta tog vremena Sofija Loren, Omar Šarif, zvijezda filmova Lorens od Arabije i Doktor Živago, kao i jugoslovenski filmski bardovi Bata Živojinović, Boris Dvornik, Milena Dravić, Ljubiša Samardžić...